Κοντινοί Προορισμοί - Ξενοδοχείο Επίδαυρος

Σε απόσταση 25 χλμ. από το Λυγουριό συναντάμε έναν τόπο ξεχωριστό, μυστικιστικό, ευλογημένο, γεμάτο φυσικές ομορφιές και πολιτισμό, που αιώνες τώρα, συνεχίζει να ανθίζει και να γοητεύει κάθε επισκέπτη, που χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μυείται στο Κάλλος, την Αρμονία, αλλά και στο Όνειρο που μπροστά του γίνεται πραγματικότητα.

Ο τόπος του είναι αυθεντικός και αυτή είναι η μαγεία της αναζήτησης, του κάθε οδοιπόρου που θα επισκεφθεί το Ναύπλιο.

Ο γιος του Ποσειδώνα, ο Ναύπλιος, το έχτισε δίνοντας το όνομά του και η μνήμη αυτή ήταν ο πρώτος κρίκος στη μεγάλη πολιτιστική αλυσίδα της Ιστορίας του, που δεν φτάνουν τα 850 σκαλοπάτια του Κάστρου του Παλαμηδίου για να την μετρήσουν.

Η «Νάπολη της Ανατολής» όπως το ονόμασαν οι Ενετοί θαλασσοκράτες, άπλωσε τις ρίζες της, με σεβασμό στην ιστορικότητά του και το σημερινό Ναύπλιο, πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος το 1828, με την άφιξη του Καποδίστρια, εξακολουθεί να κοσμείται με όλα τα παραδοσιακά του στοιχεία, ανέγγιχτα από το χρόνο.

Το σημείο αναφοράς της πόλης, το Μπούρτζι, συνεχίζει να κρατά ζωντανούς τους θρύλους, πολυφωτισμένη παρουσία στον Αργολικό Κόλπο, χτισμένο πάνω στο μικρό νησάκι των Αγίων Θεοδώρων.

Χειμώνα-καλοκαίρι, το σεργιάνι στα γραφικά δρομάκια του Ψαρομαχαλά, στην Πλατεία Συντάγματος που δείχνει ανέγγιχτη από τα χρόνια, αλλά και οι βόλτες στις κοντινές ακρογιαλιές του και τις περίφημες αμμουδιές που αποτελούν μόνιμη απόλαυση για όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις.

Είναι τόσα πολλά, είναι τόσο ωραία όλα τα αξιοθέατα στο Ναύπλιο, που δεν μπορεί κανείς παρά να ξαναγυρίσει για να συνεχίσει να ζει το γοητευτικό όνειρο που το Ανάπλι του προσφέρει, μέσα από τους στενούς και φαρδείς του δρόμους, τις μεγάλες-παλιές και μικρές-καινούργιες πλατείες, τις Οθωμανικές Κρήνες που στολίζουν τα ενετικά, τα νεοκλασικά και τα καινούργια του κτίρια, όλα γοητευτικά αρχιτεκτονικά κοσμήματα.

Πρωταγωνίστρια η Πόλη του Ναυπλίου στη θέα, ατενίζει τον Αργολικό Κόλπο και τα βουνά της Ανατολικής Πελοποννήσου, ενώ οι μυρωδιές από τα νυχτολούλουδα συνοδεύουν κάθε επισκέπτη στο νυχτερινό γεμάτο ζωή σεργιάνι στα σοκάκια, προσφέροντάς του έναν ανεπανάληπτο ερωτισμό για την Ωραία Πόλη που τον έχει στιγματίσει! Πριν ακόμα φύγεις από το Ναύπλιο, ξέρεις πως γρήγορα θα ξαναγυρίσεις.

Οι Μυκήνες βρίσκονται πάνω σε ένα μικρό λόφο, στις παρυφές του όρους Εύβοιας, μεταξύ δύο κορυφών του και κοντά στον οδικό άξονα που οδηγούσε από τον Αργολικό κόλπο προς Βορρά (Κόρινθος, Αθήνα, κλπ.)

Ο λόφος κατοικήθηκε από την Νεολιθική εποχή αλλά κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού γνωρίζει μεγάλη ακμή (1350-1200 π.Χ.), παρέχοντας το όνομά του σε ένα πολιτισμό που επεκτάθηκε σε όλο τον ελληνικό χώρο. Τρανά κυκλώπεια τείχη περιβάλλουν την ακρόπολη εκτός από την νότια πλευρά, όπου μία απότομη χαράδρα εξασφαλίζει φυσική άμυνα.

Τα τείχη οικοδομήθηκαν σε τρεις φάσεις (περ. 1350 π.Χ., 1250 π.Χ. και 1225 π.Χ.).

Στην κορυφή της ακρόπολης κτίσθηκαν τα ανάκτορα με την αίθουσα του θρόνου στο μέγαρο στην ΝΔ πλευρά του όπως και η κεντρική πύλη “των Λεόντων”, το “Θρησκευτικό Κέντρο” με τις σημαντικές τοιχογραφίες, μνημειώδεις σκάλες και προπύλαια καθώς και ο “Ταφικός Κύκλος Α”, με τους βασιλικούς λακκοειδείς τάφους, όπου βρέθηκαν τα αντικείμενα που εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Στην ΝΑ πλευρά του λόφου, εκτός από καταστήματα, κατασκευάσθηκε γύρω στο 1225 π.Χ. μια σήραγγα με κυκλώπεια τοιχώματα, που οδηγούσε σε μια υπόγεια κρήνη.

Εκτός των τειχών αποκαλυφτήκαν οικίες, ο ταφικός κύκλος Β΄ καθώς και μεγάλοι θολωτοί τάφοι. Οι Μυκήνες κατοικήθηκαν ως το 468 π.Χ., οπότε καταλαμβάνονται από τους Αργείους και εκδιώκεται ο πληθυσμός τους. Η ακρόπολη επανακατοικείται στον 3ο αιώνα π.Χ. για ένα διάστημα, αλλά ο χώρος ήταν εγκαταλειμμένος αρκετά πριν, από τον 2ο αιώνα π.Χ., όταν τον επισκέφθηκε ο περιηγητής Παυσανίας.

Το 1841, ο Κ. Πιττάκης καθάρισε την Πύλη των Λεόντων και το 1876, ο Ερρίκος Σλήμαν άρχισε την ανασκαφή πέντε τάφων του Ταφικού Κύκλου Α’ , υπό την επίβλεψη του Π. Σταματάκη, ο οποίος την συνέχισε και αποκάλυψε τον έκτο τάφο. Από το 1864 ως το 1902, ο Χ. Τσούντας ερεύνησε τα ερείπια των ανακτόρων, της υπόγειας κρήνης και πολλών θαλαμωτών τάφων, ενώ σύντομες ανασκαφές προστέθηκαν από τον Δ. Ευαγγελίδη το 1909, τον G. Rodenwald το 1911 και τον Α. Κεραμόπουλλο το 1917. Περισσότερες ανασκαφές ανέλαβε ο Α.Wace της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών, πρώτα της ακρόπολης και τάφων από το 1920 ως το 1923 και ύστερα οικιών και τάφων το 1939 και το 1950-57.

Παράλληλα από το 1952 ως το 1955, οι Γ. Μυλωνάς και Ι. Παπαδημητρίου από την Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών ανέσκαψαν τον Ταφικό Κύκλο Β΄. Ακόμη ο Γ. Μυλωνάς με τον Ν. Βερδελή ανέσκαψαν οικίες. Το θρησκευτικό κέντρο αποκαλύφθηκε από την Βρετανική Σχολή με τον λόρδο W. Taylor και την Αρχαιολογική Εταιρεία με τον Γ. Μυλωνά και τον Σ. Ιακωβίδη το 1959 και το 1969-1974.

Το 1950 η Υπηρεσία Αναστηλώσεως δια των Α. Ορλάνδου και Ε. Στίκα αναστήλωσε τον τάφο της Κλυταιμνήστρας. Το 1954 η Αρχαιολογική Εταιρεία δια του Ε. Στίκα στερέωσε και αναστήλωσε το μέγαρο, τα νότια από την Πύλη των Λεόντων τείχη και τον Ταφικό Κύκλο Β΄. Το 1955 ο Στίκας αναστήλωσε τα τείχη βόρεια από τη Πύλη των Λεόντων και την αυλή του ανακτόρου. Τα ευρήματα από τις ανασκαφές των Μυκηνών εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ναυπλίου.

Το Αγκίστρι βρίσκεται μόλις 55 λεπτά από τον Πειραιά και σε απόσταση αναπνοής από την Αίγινα.

Αποτελεί έναν μικρό επίγειο παράδεισο του Αργοσαρωνικού, πνιγμένο στο πράσινο, με τα πεύκα να “αγγίζουν” τα καταγάλανα νερά του.
Το Αγκίστρι προσφέρεται για υπέροχες καλοκαιρινές διακοπές και για χαλαρά, ξεκούραστα Σαββατοκύριακα.
Στο Αγκίστρι θα βρείτε καταπράσινα πευκοδάση, αμμουδερές παραλίες, καταγάλανα νερά, παραδοσιακό χρώμα, ησυχία, γαλήνη, αλλά και έντονη νυχτερινή ζωή για όσους το επιθυμούν.

Η γενική εικόνα που παρουσιάζει το νησί είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που παρουσιάζουν άλλα νησιά που κατακλύζονται από μαζικό τουρισμό.Ίσως είναι ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς προορισμούς στην Ελλάδα. Σιγά – σιγά αποτέλεσε πόλο έλξης και χώρο έμπνευσης πολλών καλλιτεχνών.

Το Αγκίστρι διαθέτει πολλά όμορφα ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα διαμερίσματα ή δωμάτια, κατάλληλα και για οικογενειακές διακοπες.

Ο Πόρος είναι το νησί της γαλήνης, της ρομαντζάδας και της ξενοιασιάς.

Είναι κατάφυτος με πεύκα που φτάνουν ως τις απόκρημνες ακτές ή τις αμμουδερές παραλίες του. Οι κάτοικοι του Πόρου είναι όπως όλοι οι νησιώτες στην Ελλάδα αυθόρμητοι, αξιοπρεπείς και φιλόξενοι. Τα σπίτια στην παραλία είναι μεγάλα νεοκλασικού ρυθμού σε αντίθεση με τα απλά διώροφα σπίτια στη Μπρίνια, στο Μύλο, στην Πούντα και στο Καστέλι. Οι πρώτες κατοικίες κτίσθηκαν το 1463 στην περιοχή γύρω από το Ρολόι.

Δεξιά και αριστερά, στην είσοδο του λιμανιού της Ύδρας, βρίσκονται οι Προμαχώνες με τα κανόνια, που προστάτευαν την Ύδρα

Στην αριστερή πλευρά του λιμανιού, δυτικά από το άγαλμα του Α. Μιαούλη, κατά μήκος της προκυμαίας, βρίσκεται το Λιμεναρχείο, που στεγάζεται στην παλιά, πετρόχτιστη μπαρουταποθήκη.

Δίπλα στο Λιμεναρχείο, βρίσκεται το μαρμάρινο κτίριο, που στεγάζεται το Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο της Ύδρας και ακολουθεί το σπίτι της οικογένειας Τσαμαδού, όπου στεγάζεται η φημισμένη Σχολή των Εμποροπλοιάρχων.

Στη συνέχεια ο πρώτος δρόμος οδηγεί στο Γυμναστήριο και στην πευκόφυτη περιοχή της Μονής της Αγίας Φωτεινής.

Ο δρόμος που ξεκινάει από το μέσο του λιμανιού, οδηγεί στα Καλά Πηγάδια, και στη συνέχεια, ανηφορίζει προς τη Μονή του Προφήτη Ηλία και τη Μονή της Αγίας Ευπραξίας.
Στο κέντρο του λιμανιού βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός της Ύδρας, που χτίστηκε το 1648 και ανακατασκευάστηκε το 1774.

Παλαιότερα ο Ναός λειτουργούσε ως Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Σήμερα, μέσα στο Ναό, λειτουργεί και έχει την έδρα του το Δημαρχείο και το Εκκλησιαστικό Μουσείο.

Οι Σπέτσες είναι ένα από τα ομορφότερα νησιά της Ελλάδας και ίσως το ομορφότερο στον Αργοσαρωνικό κόλπο.

Οι Σπέτσες είναι ένας μικρός τόπος καταξιωμένος εθνικά κυρίως για την πολύτιμη βοήθεια στον Ιερό και Εθνικό αγώνα της Παλιγγενεσίας. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, στις παραθαλάσσιες θέσεις Αγία Μαρίνα, Ζωγεριά, Αγία Παρασκευή και Παλιό Λιμάνι, το νησί κατοικήθηκε από την Πρωτοελλαδική εποχή, δηλαδή περί το 2300 π.Χ.